Mitolojik yaratıklar genelde bir inanıştan daha fazlasını ifade eder. Atalarımızın bir zamanlar dünyayı nasıl gördüklerine ve geceleri bir şeyin çarptığını duyduklarında hayal güçlerini dolduran korkulara bir bakıştır.
Her kültürün kendi canavarı vardır ve her biri bizi rahatsız eden veya korkutan şeylerle ilgili kendi hikayesini anlatır. Mitolojik yaratıklar, özünde en büyük korkularımızın tezahürüdür.
Atalarımızın mitolojik yaratıkları fetheden kahramanlar hakkında geride bıraktıkları sadece hikayeler değil, çoğu zaman bunaltıcı veya ezici olan antik bir dünya üzerinde nasıl kontrol sahibi olmak istediğimizin iç görüleriydi.
Atalarımızın hurafelerinden beri pek değişmedik. Bu eski canavarlar ve onları yenen kahramanlar fikri bizi hâlâ heyecanlandırıyor. Bu listedeki 5 mitolojik yaratıklardan bazıları ve korkunç efsaneleri, iyi bildiğiniz yaratıklar olabilir diğerleri ise hiç hayal edemeyeceğiniz yeni korkular olabilir.
Wendigo
1661’de bir grup Cizvit misyoneri (Katolik kilisesine bağlı, tamamı erkeklerden oluşan bir tarikat), Ottawa Nehri’nin ormanlık bölgelerinde yaşayan bir Kızılderili kabilesi olan Algonquins’in topraklarına gitti. Bir grup Cizvit, Algonquins diyarına çoktan seyahat etmiş, ancak garip bir şekilde hastalanmıştı.
Hasta kardeşlerinin yerine geçip onları desteklemek için gelen Cizvitler, görevde işlerin ters gittiğini duymuşlardı ama oraya vardıklarında buldukları şey, hayal ettiklerinden çok daha kötüydü.
İçlerinden biri şöyle yazmıştı: “Bu zavallı adamlar … onları insan eti için öylesine açgözlü kılan bir hastalığa yakalandı ki, gerçek kurt adamlar gibi kadınlara, çocuklara ve hatta erkeklerin üzerine atladılar ve onları yatıştırmak veya doyurmaksızın onları acımasızca yutarlar. iştah – her zaman taze av arıyorlar ve ne kadar açgözlülükle o kadar çok yiyorlar. ”
Değiştirmeye geldikleri misyonerler yamyam olmuştu. Hz. İsa’nın yoldaşları için bütün bunlar hayal bile edilemezdi ama Algonquins kabilesi bu dehşeti çok iyi biliyordu.
Bu adamlar, Wendigo olarak bilinen mitolojik yaratıklardan biri tarafından ele geçirilmişti.
Wendigo’ların Büyük Göl yakınlarındaki topraklarda dolaşan insan yiyen canavarlar olduğu söyleniyordu. Vücutları zayıflamış, kaburgaları ince, soluk tenlerine yapışmıştı ve gözleri yuvalarına gömülmüştü. Açlıktan ölen, mezarda bir hafta çürüdükten sonra, dünyayı dolaşan adamlara benziyorlardı.
Bir Wendigo’nun iştahı asla doyurulamaz. Diğer insanlara saldırır ve etlerini yerdi, ancak her ısırık onları daha aç ve doyumsuz yapardı.
Algonquin kabilesini ziyarete gelen bu misyonerler, Wendigolara dönüştü ve yoldaşlarını öldürmeye başladı. Daha önce, genellikle soğuk bir kış mevsiminde meydana gelen kıtlık dönemlerinde olurdu. Ve bu kabilenin hazırlanmayı öğrendiği bir şeydi. Bu mitolojik yaratığı uzak tutmaya çalışarak, dans edecekleri ve şarkı söyleyecekleri büyük festivaller düzenlerlerdi.
Büyük olasılıkla, erkekler açlıktan delirmiş ve yamyamlığa dönmüşlerdi. Ancak bu mitolojik yaratık fikri Algonquin’ler için bir teselli olmuş olmalı. Açlığın iyi ve namuslu erkekleri düşünülemez şeyleri yapmaya iteceği zamanları anlamanın bir yoluydu.
Minotaur
Minotaur efsanesi, 14 Atinalı çocuğun kurban edilmesiyle başlar. Girit’teki bir labirent’te, karanlıkta, taş salonlarda günlerce dolaşmak ve bilinmeyen yollarda yollarını bulmak için gönderilirler. Her adımda Minotaur’a daha da yaklaştıklarını biliyorlardır.
Efsaneye göre, Atina halkı Labirent’te kimin kurban edileceğine karar vermek için çok şey çekecektir. Girit Kralı, Atinalılardan oğlunun ellerinde ölümünün cezası olarak bir fedakarlık talep etmişti ve bedelini o şanssız erkek ve kız çocukları ödeyeceklerdi.
Ne kadar dikkatli olurlarsa olsunlar, çocuklar her zaman Minotaur tarafından bulunacaktı. Karanlıkta onun canavarca yüzüne kısa bir göz atacaklardı. Ama çığlık bile atamadan, güçlü kolları onları yakalayacak, parçalara ayıracak ve vücutlarını çiğ çiğ yiyecekti.
Yunan efsanesine göre Minotaur, Girit kraliçesinin ve bir boğanın küfürlü soyuydu. Minotaur’un gerçek adı Asterion’du ama normal bir hayat yaşamasına asla izin verilmedi çünkü Girit Kralı Minos, karısının yaptıklarından utanıyordu. Ayrıca canavarın içinde yaşayan şiddetli öfke konusunda endişeliydi ve bu yüzden sadece gönderildiği insan kurbanlarında hayatta kalabilmesi için bir labirentin içine kilitlenmişti.
Mitolojik Minotaur sadece bir efsane değildi. Yunan biyografi yazarı Plutarch’a göre mitolojik yaratıkların efsaneleri gibi bu hikayenin kökleri de gerçek tarihe dayanıyordu.
Plutarch’ın yazdıklarına göre, Kral Minos her yıl oğlu Androgeos’un anısına bir festival düzenleyerek, festivalin oyunlarını kazananlara Atinalı çocukları ödül olarak vereceğini söylemişti. Kazanan, Taurus adında acımasız bir general oldu, festivalde kazandığı çocuklara zulmetti. Çocuklara yaptıkları o kadar korkunçtu ki, zamanla hikaye değişti ve gerçek bir canavara dönüştü.
Nian
Antik Çin köylerinde, yılda bir kez Nian’ın dağdan yiyecek aramak için indiği günden daha büyük bir korku yoktu.
Onu hiçbir şey durduramazdı. Nian ölümsüzdü, hiçbir silah ona zarar veremezdi. Antik Çin halkının yapabileceği tek şey, pencerelerini kapatmak, kapılarını kilitlemek, yataklarının altına saklanmak ve onları canlı bırakması için dua etmekti.
Kasaba halkı, hayatları boyunca canavar ilerlerken saklandıkları yerlerden izlemek zorunda kalacaklardı. Başında iki büyük boynuz ve ağzından çıkan jilet gibi keskin dişleri olan, aslan şeklinde düz bir yüzü vardı. Yeryüzünde ki bütün varlıklardan daha büyük bir yaratıktı.
Şanslıysalar Nian sadece tahıl depolarını kırıp biriktirdikleri yiyeceği yerdi. Ama şanslı değillerse, Nian onlardan birini fark eder ve saldırırdı. Onları boynuzlarıyla devirip keskin dişleriyle vücutlarını yararak parça parça yutardı. Herkes kurbanı olabilirdi ama en çok çocuk etini severdi.
Yüzyıllar boyunca Nian, yaşlı bir adam ona göğüs gerene ve onu korkutana kadar Çin’in eteklerindeki kırsal arazileri terörize etti. Yaşlı adam kılık değiştirmiş bir tanrı olduğunu açıkladı ve insanlara kasabalarını nasıl güvende tutacaklarını anlattı:
“İblis Nian’ı öldüremezsin ama onu uzak tutabilirsin. Canavar kolayca korkar. Kırmızı rengi sevmiyor. Yüksek seslerden ve garip yaratıklardan korkar. Her kapıya kırmızı işaretler asın. Davul, müzik ve havai fişeklerle yüksek sesler çıkarın. Ve çocuklarınıza onları korumak için onlara yüz maskeleri ve fenerler verin. ”
Bugüne kadar Çin halkı havai fişekleri yakıyor, davul çalıyor ve her Bahar Şenliği şehirlerini kırmızıya boyuyor. Efsaneye göre mitolojik yaratıkların evlerini harap etmesini engelleyen tek şey bu kutlama. Ancak insanlar geleneklerini önemsemez ve kutlamalarını durdururlarsa, Nian geri dönecektir.
Chimera (Kimera)
Bir kimeraya baktığınızda onu ilk önce sıradan bir aslan olarak görebilirdiniz. Ama o sıradan bir aslandan daha fazlasıydı. Vucüdunun ortasından çıkan keçi başı ve kuyruğunda zehirli bir yılan olan karışık bir varlıktı.
Yunan efsanelerine göre Kimera, Typhon adlı canavarca bir yılanın ve onun yarı insan gelininin karışık yavrularıydı. Hikayenin gerçek kaynağı aslında Hititler olabilir. Yunanlılar kimeralarının hikâyelerini anlatmaya başlamadan önce, Hititler zaten keçi yerine bir kadın başı olan ve bir çift kartal kanadı takan kimera benzeri bir canavar hakkında hikayeler anlatıyordu.
Yunanlılar sonunda Hitit kültürünü biraz değiştirdiler ve Kimera’nın hikayesi, bugün duyduğumuz daha canavarca bir yaratığa dönüştü. Kahramanların kendilerini savaşta kanıtlamaya çalıştıkları ve genellikle başarısız oldukları türden korkunç bir canavardı.
Kimera’nın en ünlü hikayesi, kanatlı at Pegasus’un sırtında ona karşı savaşa giren Bellerophon’un hikayesidir. Bellerophon, onu ateş topuyla yakmadan hemen önce canavarın boğazına bir mızrak sokmayı başardı. Karnındaki ateş o kadar sıcaktı ki mızrağın metalini eriterek yaratığın boğazını erimiş metalle doldurdu ve boğarak öldürdü.
Sfenks
Sfenks efsanelerinin bazı versiyonları MÖ 9.500 yılına kadar uzandığı için en eski efsanelerden biridir.
Yine de en iyi Mısır’ın büyük heykellerinden bilinir. Orada genellikle bir firavunun tacıyla süslenmiş, erkek başlı bir aslan vardır. Mısırlılar için, bu mitolojik yaratıklar büyük ve güçlü canavarlardı. Çoğunlukla yüzleri, büyük ihtimalle hükümdarlarını yarı aslan yarı insan tanrılar olarak göstermenin bir yolu olarak bir krala benzer şekilde oyulurdu.
Yunanlılar ise Sfenks fikrini benimsediklerinde, onları kötü bir şey olarak gördüler. Onlara yılanların kuyruklarını ve kanatlarını verdiler ve kurbanlarını katletip hepsini yutmadan önce kurbanlarıyla oynamayı seven zalim, zeki hayvanlara inandılar.
Bugün, bu mitolojik yaratıklarla ilgili en bilinen hikaye, Oedipus hikayesinden geliyor. Thebes’e yaptığı yolculukta Oedipus, ona şu ünlü bilmeceyi soran bir sfenks tarafından karşılanır:
“Sabah dört ayak üzerinde, ikisi öğleden sonra ve üç gece yürüyen nedir?”
Başarısız olacağından ve onu öldüreceğinden o kadar emindi ki, Oidipus doğru bir şekilde “Adam” diye cevapladığında Sfenks çaresizlik içinde kendini öldürdü. Sfenks için, eziyetsiz bir hayat yaşamaktansa ölmek daha iyiydi.
Sfenks’in tam olarak neyi sembolize ettiği kesin değil. Bazıları Sfenks’in Mısırlılar için büyük bir güce ve öbür dünyaya girişi olan bir tılsım olduğuna inanıyor . Belki de, Sfenks’in yalnızca zekice yenilebileceği şeklindeki Yunan fikriyle birleştiğinde, bu mitolojik yaratığın, insanların her zaman ölümü alt etmek ve kaçmak için nasıl çalıştıklarının bir göstergesi.
